اسماعیل عطاخانی (معروف به اسماعیل عطایی) 17 سال داشت. شلوغ بود و به خاطر زندگی در محله ای قدیمی و آن چنانی گاهی بددهانی می کرد. به او می گفتند اسماعیل حرمت جبهه را داشته باش! می گفت چشم و قول می داد و چون عادت کرده بود باز یادش می رفت. کمتر کسی فکر می کرد شهید شود. ولی واقعاً بچه ی ساده دل و باخدایی بود. در عملیات والفجر چهار وقتی گردان سید الشهدا (س) رسید بالای ارتفاعات کانی مانگا، نیروهای عراقی در شیب ارتفاعات و در میان درختان در حال فرار بودند. تک تیراندازهایشان هم شلیک می کردند ولی کسی نمی توانست ببیندشان. اسماعیل که از اولین نفرات فتح کننده ی ارتفاع بود، خطاب به چند نفر دیگر گفت:«اوناهاشن. فلان فلان شده ها!» و بعد شروع به تیراندازی به طرفشان کرد. در همین اثنا یک گلوله ی قنّاسه نشست به پیشانی اش و به سوی دوست پرکشید. اسماعیل اولین شهید گردان بود. همه را غافلگیر کرد.